Czwarta peregrynacja Wielkiego Postu w Ziemi Świętej rozpoczęła się w Betanii, w sanktuarium stojącym za Górą Oliwną w wiosce przyjaciół Jezusa, Marty, Marii i Łazarza, znanej dziś pod arabską nazwą al-Azariya.
W czwartek 18 marca o godz. 6.30 rano Sekretarz Ziemi Świętej o. Marco Carrara przewodniczył Mszy św. w grobie Łazarza, grocie znajdującej się blisko kościoła franciszkańskiego, gdzie według relacji pielgrzymów z IV wieku Łazarz został pochowany. Ewangelia wg św. Jana relacjonuje, jak złożono w tym miejscu jego ciało cztery dni zanim przyszedł Jezus, który powiedział do niego: „Łazarzu, wyjdź” i Łazarz wyszedł z rękami i nogami owiniętymi lnianymi płótnami (J 11,1-44).
Tego samego dnia o godzinie 7.30 bracia z Kustodii Ziemi Świętej, którzy przybyli z Jerozolimy, odprawili Mszę w kościele sanktuarium w Betanii. Liturgii przewodniczył o. Piermarco Luciano, wicemagister kleryków w klasztorze Najświętszego Zbawiciela, koncelebrowaną przez gwardiana franciszkańskiego klasztoru w Betanii o. Michael Sarquah.
„Ewangelia Jana związana z tym miejscem ukazuje nam postacie dwóch kobiet: Marty i Marii” – powiedział w homilii o. Łukasz Popko, dominikanin i wykładowca École Biblique w Jerozolimie. „Kobiety pojawiają się we wszystkich kluczowych momentach życiu ludzkiego, od narodzin do śmierci, i to samo dotyczy również życia Jezusa.” Podobnie jak Maryja, Matka Jezusa, przedstawione w Ewangelii kobiety spieszą innym z pomocą, czyniąc to w sposób świadomy, nie pozbawiając tego aktu racjonalności.
Według o. Łukasz Popko, Jezus pozwolił umrzeć swojemu przyjacielowi Łazarzowi, aby potem przywrócić go do życia, dla wyższego celu: „W tych czasach pandemii Ewangelia ujawnia nam, że życie biologiczne nie jest najważniejsze, ale jest nim „życie wiarą”. A co oznacza „życie wiarą”? Jezus nie podaje żadnej definicji słowa wiary, ale mówi o sobie: „Ja jestem życiem”. Gdyby nawet w wierze nadeszły trudne czasy i myśl, że jest już za późno, dla Jezusa nigdy nie jest za późno, tak jak nie było za późno dla Łazarza. Jezus zawsze może dać nam życie.”
Po Mszy bracia udali się w procesji do grobu Łazarza, który znajduje się tuż za dziedzińcem sanktuarium.
W czasach Jezusa Betania znajdowała się na przedmieściach Jerozolimy, a dziś od Jerozolimy dzieli ją mur odgradzający terytorium Izraela od Palestyny. Aby podążyć dalej owym „wielkopostnym szlakiem”, bracia musieli odbyć nieco dłuższą drogę powrotną do Jerozolimy, na Górę Oliwną, gdzie zatrzymali się przy kościółach Wniebowstąpienia i Pater Noster. Tam, zgodnie z tradycją, wygłoszono następujące fragmenty Ewangelii: o Wniebowstąpieniu Pana Jezusa (Mk 16,15-20) i o modlitwie Ojcze Nasz (Mt 6,5-13). Idąc śladami Jezusa w tym czasie przygotowań do Wielkanocy, franciszkanie modlili się słowami: „Pozostań z nami, Panie”.
Źródło: www.custodia.org