Ludność starożytnego Izraela żyła w przewarzającej mierze z pasterstwa oraz z rolnictwa. Hodowla zwierząt zależna była od rejonu, w którym decydującą rolę odgrywał klimat, czy ukształtowanie terenu. Tam gdzie uprawa była korzystna, trzymano i wypasano owce. Gdzie teren był bardziej suchy, preferowano kozy, gdyż nie były aż tak wymagające w utrzymaniu. To właśnie owce i kozy wiodły prym wśród domowych zwierząt. Z nich ludzie czerpali korzyści w postaci mięsa, mleka, sierści, czy wełny. Kozia skóra służyła do wytwarzania bukłaków, a włosy do produkcji pokrowców namiotowych. Wśród bydła przede wszystkim korzystano z bydła garbatego do pracy na roli. Owe zwierzęta używano do ciągnięcia pługu, zaprzęgu młócącego, ale również jako środka transportu. Do przewozu ciężkich ładunków używano osłów oraz mułów, a na terenach pustynnych wielbłądów. Kto posiadał dużą zwierzynę, mógł nazywać się szczęśliwcem.

W Piśmie Świętym niewielką rolę odgrywa ptactwo i rzadko bywa wymieniane wśród zwierząt. Z kolei świnie uchodziły za zwierzęta nieczyste (Pwt 14,8) i były hodowane jedynie przez ludy pogańskie skupiające się na terenie Dekapolu (Mk 5,1-n; Łk 15,5-n).

Kilka słów na temat zwierząt składanych w ofierze. Były to najczęściej zwierzęta domowe. Musiały być nieskalane, jednoroczne oraz płci męskiej, jak wspomina o tym np. Wj 12,5. Najczęściej w ofierze sładano jagnięta baranów i kóz. Ludzie biedni mieli do zaoferowania jedynie kilka synogarlic czy gołębi. W specjalnych okolicznościach sładano w ofierze również woły (Rdz 15,9; 1 Sm 6,14). W sumie Pismo Święte wymienia 130 różnych gatunków zwierząt. Najwięcej wzmianek pada w księdze Powtórzonego Prawa, gdzie w związku z ustaleniem zasad przyjmowania posiłków, rozróżniano pomiędzy zwierzętami czystymi oraz nieczystymi.